ANTHONY KIEDIS: ΕΝΑ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΜΕΤΑ ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑΣ

Ο Anthony Kiedis είναι αναγνωρίσιμος. Όταν τραγουδάει δεν τον μπερδεύεις με κανέναν άλλο. Η φωνή του είναι προζαριστή, πρωτόγονη, macho και πάντα με μία ποιότητα Peter Pan στη χροια. Ο Kiedis όχι μόνο δεν έχει “σκοτώσει το παιδί” μέσα του. Του έχει προσφέρει τον τρόπο ζωής του κιόλας, ως αυλή για να παίζει για πάντα. Κόντρα σε οποιοδήποτε πρότυπο που υποστηρίζει ότι η ωρίμανση στο rock πρέπει να έρχεται με μία παράλληλη κλίση σε έντεχνες καλλιτεχνικές φόρμες, ο Kiedis πεισματικά, είναι σφιχταγκαλιασμένος με το “παιδί” μέσα του και όσα χρόνια και αν περάσουν φαντάζει όλο και πιο αποφασισμένος να διεκδικεί θορυβωδώς το μερίδιό του στη χαρά και την διασκέδαση. Ο Kiedis μοιάζει με έναν συνειδητά βουτηγμένο rock star στον πανηδονισμό. Μετά από την ηδονή, το χάος.

Από όλους τους τραγουδιστές που γδύνονται πάνω και κάτω από τη σκηνή, με την πρώτη ευκαιρία, ο Kiedis είναι αυτός που προσφέρει το σώμα του ως πρόθυμη βορρά στους θαυμαστές του. Ούτε γρατζουνιές ούτε κοψίματα τον πτοούν. Μοιάζει να “προσφέρεται” στο κοινό του, με έναν ζωογόνο τρόπο: όσο πιο πολύ νοιώθει την ενέργεια και την ώθηση του κοινού, τόσο πιο πολύ θεριεύει ο πρωτόγονος μέσα του και αναζητά την έκσταση. Όπως ο Iggy Pop και ο Henry Rollins, ο Anthony Kiedis διατηρεί μία ζωική σχέση με τη μουσική, το κοινό και τον εαυτό του. Δεν του αρκεί μία μετριοπαθής (πλήν τίμια) εκδήλωση αγάπης: τα θέλει όλα και με όλους τους πόρους του σώματός του. Επί σκηνής, ο Kiedis μοιάζει να υπακούει έναν δικό του Θεό, που του υποδεικνύει την αυστηρά προσωπική –δική του- έκσταση, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει τριγύρω. Γι΄αυτό και ο τρόπος που χορεύει, γωνιώδης, επίμονος και χαοτικός δεν έχει όμοιό του στην σύγχρονη αμερικανική σκηνή των τελευταίων τριών δεκαετιών. Το “πνεύμα” που τον καταλαμβάνει, δεν είναι απλά διονυσιακό. Είναι και δαιμονικό και αρχέγονο. Τις στιγμές που ο Flea και οι υπόλοιποι, μπορεί να δημιουργούν μεταλλικές κοσμογονίες στο υπόβαθρο, ο Kiedis μπορεί να είναι συντονισμένος σε μία funk μπασογραμμή και να παραληρεί γκρουβαριστά αγνοώντας τον ηλεκτρισμό του rock ‘n’ roll που εκείνη τη στιγμή μπορεί να αιτεί κάτι εντελώς διαφορετικό. Με κάποιο μαγικό τρόπο, ο Kiedis φέρνει πιο κοντά στο p-funk οικοδόμημα του George Clinton, παρά σε οποιοδήποτε αρχέτυπο της rock μυθολογίας όπως ο Jim Morrison. Όταν χορεύει ο Kiedis, μοιάζει σαν να προσπαθεί να βγάλει από μέσα του (να εξωτερικεύσει) την δαιμονική εκείνη δύναμη που τον χτυπάει σαν shaker και ταυτόχρονα, μοιάζει σαν να θέλει να την ξαναβάλει μέσα του (σαν να θέλει να την εσωτερικεύσει). Αυτή η αντίθεση κάνει τον Kiedis, εμ… Kiedis. To punk και το funk παλεύουν στο κεφάλι του. Η πειθαρχία του ρυθμού και η άναρχη διάχυση του rock παλεύουν μεταξύ τους, χωρίς κανέναν νικητή.

Από το 1988 που ο κιθαρίστας του group, Hillel Slovak, πέθανε από speedball (το μείγμα από ηρωίνη και κοκαΐνη που παραλίγο να σκοτώσει και τον Dave Gahan των Depeche Mode) ο Kiedis, έκανε και την πρώτη σοβαρή προσπάθειά του να απαλλαγεί από τα σκληρά ναρκωτικά. Φυσικά δεν ήταν απόλυτα πετυχημένη. Τα μπρος – πίσω στην απεξάρτησή του, όπως προβλέπονται συνήθως, ήταν εξοντωτικά και απογοητευτικά. Ωστόσο, καμία απογοήτευση δεν στάθηκε δυνατή να κάμψει την διάθεσή του να παράγει και να εκλύει ενέργεια, απέναντι σε ένα κοινό που δέχεται τις ριπές της έντασης του Kiedis, σαν τσουνάμι. Η φαινομενικά άτρωτη όψη του Kiedis (με το εύγλωττο συνήθως μειδίαμα που υπονοεί ένα σωρό διαθέσεις – ομολογητέες ή μη) αποτελεί ένα σύμβολο της σημαίας του αμερικανικού rock τα τελευταία τριάντα χρόνια. Έπρεπε να εισαχθούν οι Red Hot Chili Peppers στο Rock ‘N’ Roll Ηall Of Fame, πρόσφατα (συγκεκριμένα στις 14 Απριλίου 2012) για να συνειδητοποιήσω ότι δεν θυμάμαι άλλον performer που να είναι ενεργός επί τρεις δεκαετίες, χωρίς να μειώνει καθόλου τις εντάσεις του.

jumpingfish