Οι red hot chili peppers τον Μαρτιο ολοκληρωνουν το "I'm with you tour" που διηρκησε 20 μηνες και περιειχε (και περιεχει) πανω απο 150 συναυλιες . Ολοκληρωσαν λοιπον μια περιοδεια για ενα δισκο που αποτελεσε σταθμο για την 4η ανασυγκροτηση της μπαντας! Ο δισκος I'm With You ηταν λοιπον μια μουσικη πανδεσια της νεας μουσικης που εδω και χρονια εχουν υοθετησει οι πιπεριες περιειχε χορευτικα κομματια μπαλαντες και φυσικα τη κλασσικη πεππερομουσικη! Εδω λοιπον αντι να κατσω να ερθω σε αντιθεση με πολλους απο εσας για το αν ο δισκος ηταν καλος η κακος θα επικαλεστω το αρθρο του Ιασονα Τσιμπλακου απο το Rocking.gr με το οποιο συμφωνω απολυτα.
Καταρχάς, οι γνωστοί κουραστικοί που περιμένουν "Blood, Sugar, Sex, Magik pt. II", να σταματήσουν να μας ενοχλούν, γιατί έχουν καταντήσει γραφικοί. Δεν παίζουν πια έτσι οι Peppers και δεν πρόκειται να ξαναπαίξουν ποτέ ξανά έτσι. Και τώρα που το βγάλαμε αυτό από τη μέση, ας πούμε για το δίσκο.
Το "I'm With You" είναι παιδί του Flea. Ξεκάθαρα. Σχεδόν όλα τα κομμάτια έχουν μία χαρακτηριστική μπασογραμμή, η οποία στη μίξη έχει μπει πιο μπροστά απ' όλα τα υπόλοιπα όργανα και έχει ρόλο πρωταγωνιστικό. Οι περισσότερες συνθέσεις φαίνεται πως είναι επηρεασμένες απο το στυλ παιξίματος που προτιμά ο Flea και το σήμα κατατεθέν groove του υπάρχει παντού. Ακόμη, οι μουσικές σπουδές του κατά το διάστημα που μεσολάβησε από το "Stadium Arcadium" μέχρι τώρα είναι πέρα για πέρα εμφανείς, κυρίως στα κομμάτια που βασίζονται πάνω στο πιάνο, όργανο που συναντούσες σπανιότατα, για να μη πω ποτέ, σε συνθέσεις των Peppers. Ας μιλήσουμε όμως για το μήλο της Έριδος. Την πέτρα του σκανδάλου. Τον χαλίφη στη θέση του χαλίφη. Τον Josh Klinghoffer, τον άνθρωπο που γουστάρω να μισώ.
Δυστυχώς, είναι απλά τέλειος. Είχε πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο έργο, γιατί τα βήματα του Frusciante είναι αδύνατον να τα ακολουθήσεις, και το βαρύ πληκτρολόγιο του fanboy στάζει δηλητήριο. Έπαιξε όμως ακριβώς όπως έπρεπε, διακριτικά. Ναι, τις πρώτες φορές που άκουγα το δίσκο έπαιζα με το equalizer, έβαζα ακουστικά, το έπαιζα από ενισχυτή, τίποτα, έψαχνα τις κιθάρες. Είναι όμως εκεί, στο background, λιτές, προσδίδοντας χρώμα και ατμόσφαιρα στα κομμάτια. Αραιά και που πετάγονται κάτι ευφάνταστα licks και γεμίσματα όμορφα, αλλά ως επί το πλείστον ο Klinghoffer δρα backstage και μαγκιά του.
Ο δίσκος ανοίγει με το "Monarchy Of Roses", με ένα μυστήριο εφέ και ένα beat που χτίζεται από τον Smith, για να μπει η disco μπασογραμμή του Flea και να 'χουμε ένα από τα πιο χορευτικά κομμάτια του δίσκου. Το "Factory Of Faith" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών που έλεγα για τον Flea. Όλη η μελωδία του κομματιού είναι γεννημένη από την αρχική του ιδέα, η οποία χτίζεται σιγά-σιγά και τελικα μάς δίνει ένα από εκείνα τα χαρακτηρηστικά και κολλητικά refrain των Peppers. Προσωπικά πιστεύω πως είναι μάλλον το κομμάτι του δίσκου που μου θυμίζει περισσότερο «παλιούς Peppers», ιδίως ο τόνος της κιθάρας στο refrain είναι ίδιος με το "Save The Population", και με έπιασε μια ελαφρά ταραχή. Το "Brendan's Death Song" μάς καλωσορίζει με αρκετά πιο ήπιο τόνο από τα προηγούμενα κομμάτια, καθώς βασίζεται σε ακουστική κιθάρα, αλλά και αυτό σιγά-σιγά χτίζεται, για να μάς προσφέρει ίσως την ομορφότερη στιγμή του δίσκου, και αυτή από τον άνθρωπο που δεν περίμενα, δηλαδη τον Kiedis, ο οποίος κλείνει το κομμάτι με πανέμορφα φωνητικά, πλαισιωμένα από το εξαιρετικό drumming του Smith. Πάντα θεωρούσα τον Kiedis αδύναμο κρίκο στη μπάντα και στο "I'm With You" η αλήθεια είναι πως δεν κάνει τίποτα ασυνήθιστο ή πρωτοπόρο. Εϊναι ο Kiedis που ξέρουμε και έχουμε μάθει να αγαπάμε. Δηλαδή στο "Look Around" σχεδόν samplάρει τον εαυτό του στο "By The Way".
Ο δίσκος είναι σίγουρα ιδιαίτερος. Δε μπορώ να πω πως υπάρχουν κομμάτια τα οποία ξεχωρίζουν με την πρώτη ακρόαση και λες «να ενα χιτάκι», όχι. Υπάρχουν όμως τρελές λεπτομέρειες εδώ και εκεί που κάνουν το "I'm With You" τόσο εθιστικό στην άκροαση. Είτε είναι τα πανέμορφα δεύτερα φωνητικά του Klinghoffer και το τρομπετοσόλο του Flea στο "Did I Let You Know", είτε είναι πάλι τα περίεργα φωνητικά και το πιανάκι στο "Happiness Loves Company", είτε ακόμη και η ιστορία ή το απόκοσμα οικείο riff στο "Police Station". Όλα τα παραπάνω δείχνουν μια δουλειά πολύ προσεγμένη, άξια προσοχής. Ειδική μνεία νιώθω ότι πρέπει να γίνει στο "Meet Me At The Corner", το οποίο, ενώ είναι ένα down tempo κομμάτι, έχει ένα φανταστικό feeling και μια άρτια μουσικότητα, απότελεσμα της συνεργασίας τεσσάρων φανταστικών τύπων. Αγαπημένο.
Είχα κάθε πρόθεση να μισήσω το δίσκο. Πραγματικά το ήθελα, αλλά δεν υπήρχε κομμάτι στο οποίο δε μ' έπιασα να ψιλοχορεύω στην καρέκλα. Δεν είναι δίσκος που θα σε κάνει να αναφωνήσεις «κλασικό Peppers, επέστρεψαν οι μπάσταρδοι, νιώθω σα να βλέπω το κλιπάκι του Californication πρώτη φορά», αλλά σίγουρα είναι κάτι που ρέει φανταστικά ομαλά και όμορφα και μετράει ήδη πάμπολλες ακροάσεις. To "I'm With You" είναι ένας δίσκος που δε θα 'πρεπε να απογοητεύσει κανέναν συνειδητοποιημένο fan της μπάντας και σίγουρα θα ακουστεί πολύ, γιατί του αξίζει, και όχι λόγω brand name.
Τωρα παμε στα καινουργια....ο νεος δισκος λοιπον αναμενεται να ειναι ετοιμος στα τελη του 2014 οπως ειπε ο Τσαντ Σμιθ ο οποιος πλεον εχει γινει ο μαρτυριαρης της μπαντας αφου οτι κυκλοφορει προερχεται απο αυτον!
Τον Μαρτιο λοιπον τελειωνει και επισημα το I'm with you και οπως μας ειπε ο Τσαντ θα ξεκουραστουν οι Πεππερς -οχι παλι για 3 χρονια- αλλα για ενα τριμηνο ετσι ωστε να γεμισουν τις μπαταριες τους και να ετοιμαστουν για καινουργια πραγματα!
